انقلاب اسلامی با حضور گسترده مردم و رهبری روحانیت و در راس آنها امام خمینی توانست در بهمن 1357 به پیروزی نهایی برسد. گرچه این پیروزی حاصل مبارزات سیاسی بود که از نهضت سالهای 1341 به بعد آغاز شده بود، اما در این مسیر، نه مبارزه مسلحانه و نه مبارزه حزبی و پارلمانی، بلکه حضور عامه مردم در متن مبارزه علیه رژیم ستم شاهی در خیابانها تحت هدایت و زعامت امام خمینی به نتیجه رسید.  این حرکت برق آسا در ظرف کمتر از دو سال طومار نظام شاهنشاهی 2500 ساله را درهم پیچید.

روحانیت که به ویژه از پایگاههای نیرومند اعتقادی در میان مردم برخوردار بود با الهام از ارزشهای دینی، آنان را در راه مبارزه با ظلم و استبداد و احیاء فرهنگ اسلامی به حرکت درآورد و این حرکت را به یک «انقلاب اسلامی» مبدل ساخت. گروه‌ها و احزاب داخلی مخالف شاه نیز که اقبال مردم را از رهبری امام خمینی می دیدند مجبور شدند برای آنکه از قافله انقلاب عقب نمانند رهبری امام و روحانیت مبارز را بپذیرند . از این رو در نهایت همه آنها مجبور شدند به موج جمعیت در راهپیمایی های گسترده‌ای بپیوندند که شرح مبسوط آن در این مقال توضیح داده شد.

  طبعاً بدلیل حضور اکثریت مردم در موج مبارزه علیه رژیم پهلوی، مراکز تبلیغاتی این رژیم نمی‌توانستند توده مردم را به وابستگی به بیگانگان متهم کنند. به همین دلیل از یکسو می‌کوشیدند با اصلاحات ظاهری مسیر انقلاب را منحرف کنند و ازسوی دیگر با دستگیری افراد موثر در جریان انقلاب، مانع از فروپاشی نظام استبدادی شاه گردند.

انقلاب اسلامی با تکیه بر روش مبارزاتی خاص خود یعنی راهپیمائی و تظاهرات مسالمت آمیز خیابانی مردم تحت رهبری روحانیت بیدار به رهبری امام خمینی شکل گرفت و دوام و اعتبار آن طی چهل سال اخیر نیز مرهون مراجعه مکرر نظام به آراء و اراده مردم در هر انتخابات، و تظاهرات حمایتی در تمامی مقاطع حساس کشور بوده است .

اسناد حاضر نمونه هایی از گزارش ماموران ساواک راجع به حضور مردم در تظاهرات و راهپیمایی‌های مختلف دوران انقلاب در تهران و شهرستانها می‌باشد.