|
موضوع : اظهارات مطهرى در مسجد هدايت محل : تهران تاریخ 10 / 11 / 42 ساعت 1330 روز 6 / 11 / 42 عدهاى در حدود 500 نفر در مسجد هدايت پاى منبر آقاى مطهرى اجتماع نموده بودند. ابتدا آقاى مطهرى ضمن تلاوت آياتى چند از قرآن مجيد خطاب بمردم اظهار داشت ما ملت ايران چقدر بدبختيم بايد همه از خداوند متعال بخواهيم كه نيروئى بما عطا فرمايد تا دشمنان قرآن و دين مبين اسلام را از ميان برداريم همه ما ميدانيم كه اكنون وضع ما در چه حال است بايد از امر بمعروف و نهى از منكر كوتاهى ننمائيم. بايد از برادران دينى خود بخواهيم و بايشان بگوئيم كه چه بايد بكنند تا اينكه بتوانند از حقوق خود دفاع نمايند. پس از ترجمه آيه ديگر از قرآن گفت ما مسلمانان بايد رهبران واقعى خود را بشناسيم و بدانيم كه چه شخصى در راه سربلندى اسلام و قرآن كوشش مينمايد و بايد كسانيكه فرمان خداى بزرگ را كفر ميدانند و براى آمال دنيوى خود قرآن و دين اسلام را لگد مال ميكنند از بين خود طرد نمائيم اكنون نيز وقت باقى و كار از كار نگذشته همه يكدل و يك زبان ميتوانيم نيات اسلام را برآورده سازيم و همه براى خلاصى رهبران بزرگ اسلام1 كوشش نمائيم. بيائيد همه با هم دست بدعا برداريم واز خداى متعال خود بخواهيم كه يك جرقهاى از حق و عدالت در ميان ملت روشن نمايد تا ريشه كفر واژگون گردد. در پايان اضافه نمود شما كه در اينجا با دهان روزه تجمع نمودهايد از خداى خود بخواهيد كه رهبرى شما را بحضرت ولى عصر واگذار نمايد يا اينكه رهبران حقيقى شما را خلاص نمايد. سخنان نامبرده در ساعت 1530 خاتمه پذيرفت. گيرندگان : تيمسار قائم مقام. تيمسار معاونت. اداره كل سوم تعداد نسخه : 3 بخش 321 12 / 11 فيش بنام شيخ مرتضى مطهرى واعظ بررسى و ارائه شود. صابرى 12 ـ م ـ ط 1ـ در 2 فروردين 1342 كه مطابق 25 شوال 1382 ق مىشد در مدرسه فيضيه قم مجلس سوگوارى به مناسبت شهادت امام جعفر صادق عليهالسلام بر پا بود كه به فاجعه خونينى انجاميد و در پى آن علما جهت همدردى و تسليت گويى به امام تلگرافهايى فرستادند. در پى اين فاجعه خونين كه مشابه آن در مدرسه طالبيه تبريز رخ داده بود، امام در 21 ارديبهشت اعلاميه اى كه به مناسبت محرم بود را پخش كرد و پس از آن در پى تظاهرات به مناسبت عاشوراى حسينى، امام نطق آتشينى در مدرسه فيضيه ايراد نمود. نهايتا در ساعت 3 بعد از نيمه شب 15 خرداد حمله وحشيانه رژيم شاه به منزل امام آغاز شد و بلافاصله پس از دستگيرى امام، از قم راهى تهران شدند و ساعت هنوز پنج صبح را اعلام نكرده بود كه امام را به باشگاه افسران بردند و فرداى آن روز ايشان را به زندان قصر منتقل كردند. و از آنجا در تاريخ 4 تير 1342 به پادگان عشرت آباد انتقال داده و در يك سلول تنگ ايشان را جاى دادند. در 29 تير ماه علمائى كه از 15 خرداد دستگير و زندانى شده بودند آزاد گشتند اما امام و آيتاللّه قمى و آيتاللّه محلاتى كه همراه امام زندانى شده بودند، همچنان در بازداشت بسر مىبردند. اما طولى نكشيد كه امام از عشرتآباد به خانهاى در داوديه انتقال يافت. و به ظاهر حكم آزادى ايشان همان بود ولى چه آزاديى كه حتى در آن هم منزل امام بطور شبانه روزى تحت مراقبت بود و حق خروج از آنجا را نداشت كه البته اين حكم به ظاهر آزادى براى آيتاللّه قمى و آيتاللّه محلاتى هم بود. و اين آزادى ظاهرى كه از ترس مردم و علما بود همچنان ادامه داشت تا 18 فروردين 43 كه امام از داوديه (قيطريه) به قم وارد شد و مردم از همان بدو ورود امام به قم به جنب و جوش درآمدند و براى ديدار امام به قم سرازير شدند. (نهضت روحانيون ايران، على كورانى ج 4 ـ روز شمار تاريخ ايران، باقر عاقلى ج2) |