مهدی اخوان ثالث

از صف ما چه سری رفت و گرامی گهری            /      ای دریغا!چه بگویم که چه ها بود جلال
ریشه ی خون و گل گوشت رها کن، که تمام      /           عصب شعله ور و عاصی ما بود جلال
همه تن ، رگِ غیرت ،همه خون، خشم و خروش  /  همه جان شور و شرر ، نور و نوا بود جلال
استخوان قرص تنی، پیکره ی جهد و جهاد          /         تن بهل ؛ کز جنم و جان جدا بود جلال
دل ما بود و در آن ،  درد و دلیری ضربان              /       سینه اش خانقه سِرّ و صفا بود جلال
هم زبان دل ما،هم ضربان دل ما                       /               تپش و تابش آتشکده ها بود جلال
هر خط او خطری ،هر قدمش اقدامی                 /           هر نگه نایره ی نور و ذکا بود جلال
پیشگامان خطر،گاه خطا نیز کنند                      /          گرچه گویند که معصوم نیا بود جلال
دم عصمت نزد،اما قدم عبرت زد                       /         جای کتمان پی جبران خطا بود جلال
قلمش پیک خطر پویه،که بر لوح سکوت             /   تازه صد سینه سخن،،بلکه صلا بود جلال
چه یلی از صف ما،بی بدلی از کف ما               /     رفت و دردا که به صد درد دوا بود جلال
گر چه می رفت از اولاد پیمبر به شمار              /            من بر آنم که ز ابنای خدا بود جلال
گر چه در خانه و بر بستر خود رفت به خواب       /       شک ندارم که یکی از شهدا بود جلال